Dziś kolejne trzy wiersze, tym razem gimnazjalistki Martyny.

         "Mój pomyślny wiatr"

Płynę spokojnymi falami po pustym oceanie.
Bryza przenika mnie od góry do dołu.
Upajam się nią w zagłębieniu
Z małym, delikatnym uśmiechem na ustach.
Patrze przed siebie,
Raz w gwiazdy,
Raz w słońce.
Wokół ani jednej żywej duszy.
Tylko ja, moje żagle, mój pomyślny wiatr.
I tak - zatracam się w tej harmonii.
Nikt nie zmąci tej ciszy.
Będę płynąć w nieustannej aurze spokoju.
Cały czas.
Nie przybiję do żadnego portu.
Pozostanę tu na zawsze.
Na moim kochanym oceanie.
Tylko ja, te wydymane żagle
I wiecznie sprzyjający wiatr.

"Szara mgła"


Srebrna tafla oblana zielenią
Pod paletą niebieską i żółtą
Tylko świergot
Tylko rechot
Cisza dla ucha
Ukojenie dla oka
Pochłania doszczętnie
Będących tu ludzi
I tworzą się obręcze na lustrze niezmąconym
Niebo szarym się staje
Pogoda płacze
A słońce nadal trwa w wsej pomarańczy
Niebo smugami różu pokryte trochę
Umiera
By gwiazdom dać chwilkę
Dla oczu ukojenia
A i miesiąc też swój urok ma
By świtem powitało nas złociste słońce.

"Znów"

Wśród chmur

Pędząc bez ustanku, bez wytchnienia

Z woli wyższego dobra, najwyższego

Ku celu, ku końcowi.

Z czerni w jasność,

Po promyk nadziei

Po chwilę ukojenia, dla której warto być.

Z dna do szczytów,

By być sobą.

Wyjść z chaosu do ciszy.

Być tym co najdoskonalsze.

Ku niebiosom, aż po gwiazdy niedosięgnięte.

By móc dotknąć wody,

Z której zrodziło się wszystko.

Do swych poczotków, ku źródłom,

Aż po koniec i ostateczność.

Do sensu nas.

 

Poetą nie łatwo być, to już wiemy. Jeszcze trudniej przezwyciężyć nieśmiałość i dać do publikacji swoje wiersze. Teksty czasem długo drzemią w szufladzie i trudno wydobyć je na światło dzienne.
Dziś prezentuję trzy wiersze, których twórca ukrywa się pod pseudonimem Animka.
Mam nadzieję, że będzie to zachęta dla innych nieśmiałych.

"Moje wiersze nie są może doskonałe, na konkurs nie nadają się wcale, ale są takie moje i szczere. Chodzi przecież o przebywanie w miłym gronie i dzielenie się swoimi przeżyciami, emocjami, a wszystko to wyrażone poetycko"   - Animka.

Wiosna

Wiosna pora radosna
bo zieleni wszystko się dookoła
Uśmiecha się dziewczyna
Piegaty chłopak też
Pan w meloniku
Pani w różowym płaszczyku
Porcelanowy słonik na wystawie
i wszystkie żaby w stawie.

Pytanie

Wiedzieć
Nie wiedzieć?
Kochać
Nie kochać?
Tęsknić
Nie tęsknić?
.... ileż pytań jeszcze
czeka na człowieka
Na każdym rogu
na każdym progu
Z każdym krokiem
Nowe pytanie
czeka na mnie
Czy właściwą odpowiedź znajdę na nie
czy bez odpowiedzi
pozostanie niejedno pytanie.

Wąską ścieżką

Wąską ścieżką leśną
idzie moja tęsknota
za dniem wczorajszym
minioną godziną,
minutą, sekundą

Wąską ścieżką przy drodze
idzie na jednej nodze

Moje pragnienie
spokoju
bliskości
błogości

Wąską ścieżką po łące
hasa moje szczęście
że mam dwie nogi
i ręce dwie
i jeszcze usta
i oczy
że tak zwyczajnie jestem.